Kinderen willen maar 1 ding en dat is dat jij gelukkig bent

Als moeder van 4 kinderen weet ik als geen ander hoe moe je kan zijn op het einde van de dag.
Ik herinner het me nog alsof het gisteren was.
Kindjes fris gewassen, pyjama aan, even nog wat zetelen en dan hun bedje in.
Het was al een vaste gewoonte van me geworden om vervolgens met een diepe zucht in de zetel te ploffen.
Moe maar voldaan.

Even in mijn hoofd de dag overlopen.
Heel vaak gaf het voldoening.
Het gebeurde ook wel eens dat er een knagend gevoel was.
Ik kon er niet altijd de vinger op leggen, maar ik benoem het nu als een soort van schuldgevoel, idee dat ik gefaald had?
Hoe vaak heb ik als moeder niet gedacht:
“Misschien moet ik eens wat vaker individuele aandacht geven.
Of, was ik nu niet te streng voor ze geweest?”
Het was een onaangenaam gevoel, dat ik het liefst zo snel mogelijk wou vergeten.
Ik stopte het gevoel ver weg, het gevoel van falen en twijfelen.
Een chocoladereep of een zakje chips hielpen me hier wel bij.

Mijn kinderen hadden daar geweldige voelsprieten voor.
Net zoals alle kinderen dit hebben trouwens.
Zij voelden haarfijn aan wat ik diep in mezelf had weggedrukt of onderdrukt.
Mijn eigengemaakte gevoel van falen en twijfelen aan mezelf.
Meer nog…zij gingen het uitdrukken.
Uitvergroten, dramatiseren, nog erger dan de aller ergste dramafilm!!!

Meestal begon het ’s anderendaags bij het ontbijt.
De oudste wou niet naar school omdat hij dacht dat hij zijn toets niet ging kunnen.
Plotsklaps kon de tweede zoon zijn boterhammen niet meer smeren.
Er was geen beweging in te krijgen want hij was er rotsvast van overtuigd dat hij dat niet kon.
De jongste zoon kon zijn broek niet dicht, zijn jas niet vinden,…
En de kleinste telg wou niet meer stappen en bleef stokstijf op de grond zitten. “Kan niet!” riep ze dan…

Wat een drama. wat een drama!
Handen had ik dan tekort.
Eentje overtuigen van zijn talent, de andere vertellen dat hij erop kon vertrouwen dat hij het wel kon.
Nog een andere laten proberen om te ervaren dat hij het wel kon en de jongste aanmoedigen om zelf stapjes te zetten…

Ik voelde dan frustratie, maar tegelijkertijd ook een intens verdriet.
Waarom dachten mijn kinderen toch dat ze iets niet goed konden?
Waarom twijfelden ze zo aan zichzelf?
Het raakte mijn eigen verdriet aan.

Nu, zoveel jaren later weet ik het antwoord wel.
Zij toonden me één voor één onbewust mijn eigen twijfels over mezelf.
Mijn twijfels of ik het wel goed deed als mama.
Of ik niet gefaald had.
Ze gingen dus letterlijk uitdrukken wat ik de avond voordien onderdrukt had. Het knagende gevoel dat ik gedacht had weggewerkt te hebben met het zakje chips…

Met dit verworven inzicht kijk ik nu naar het gedrag van mijn kinderen en kleuters.
Zeker als hetgeen ze doen storend is, het me emotioneel raakt of het zich blijft herhalen.
Dan kan ik je verzekeren dat het een spiegel is waarin gekeken moet worden.
Kinderen willen maar 1 ding.
En dat is dat jij gelukkig bent.
En daar doen ze echt ALLES voor.