Het was een warme dag in augustus…

Ze was moe, moe van de constante zorg voor de kinderen.
Elke dag toverde ze een nieuwe verrassing uit haar hoed.
Van een dagje speeltuin, een dagje strand, tot een heus tentenkamp.
Elke dag opnieuw legde ze zichzelf de verplichting op, om er een feest van te maken.
“Herinneringen bouwen”, noemde ze het.
Elke dag moest in het teken staan van haar kinderen.
Het moest prettig zijn, leuk, uniek, onvergetelijk.
Ook de maaltijden moesten lekker, kindvriendelijk, gevarieerd en gezond zijn.
Voor dag en dauw stond ze op, zodat de kinderen meteen aan hun dag konden beginnen.
De kinderen genoten er met volle teugen van.

Naarmate de tijd vorderde, begonnen de kinderen steeds minder goed te slapen.
Uren na elkaar lagen ze wakker. Ze weigerden steeds vaker om te gaan slapen.
Ze geraakten sneller geïrriteerd en bij het minste barstten ze uit in een enorme huilbui.
Het was precies op die warme dag in augustus dat de moeder brak…

Nadat ze om half zes ’s morgens een picknickmand had gevuld, hoorde ze de kinderen al roepen en tieren.
Ze zuchtte, want ze had gehoopt om nog even snel zorgeloos de douche in te kunnen gaan. “Dan douche ik vanavond wel, als iedereen in bed ligt”, dacht ze bij zichzelf.
Het kon zo wel!

Snel haastte ze zich naar boven om de kinderen met een stralende lach uit bed te halen, te wassen, aan te kleden en de verrassing aan te kondigen.
De kinderen waren niet enthousiast, het vrolijke “hoera-geroep” bleef uit.
De kinderen wilden veel liever thuis blijven. Ze vonden het een stom idee van hun mama en weigerden vervolgens om hun ontbijt te eten. Ze werkten niet mee en huilden om het minst…
De lieve moeder, met de allerbeste bedoelingen voelde de tranen in haar keel. Ze voelde zich falen en afgewezen door haar eigen kinderen. Ze slikte de tranen weg, want ze wou niet dat haar kinderen zouden zien dat ze huilde.

Elk kind voelt haarfijn aan wat er in zijn/haar ouder speelt. Wat er geblokkeerd zit, uit stroom is, niet geleefd mag/kan worden.
Deze kinderen voelden dus haarfijn aan dat hun mama ver weggestopt verdriet mocht gaan uiten. Ze toonden het haar door zelf om het minste te gaan huilen.
Door het weigeren van te gaan slapen, toonden ze dat hun mama rust mocht gaan nemen.

Ze mocht ermee stoppen met zichzelf weg te cijferen.

Ze bleven liever “thuis” omdat mama eens naar binnen mocht gaan in haar eigen “huis” /lichaam. En daar ook/bij zichzelf blijven. Ze mocht stoppen met steeds maar aan anderen te denken. Want doordat ze steeds bezig was met anderen en zichzelf steeds wegcijferde, werd ze snel geïrriteerd, net zoals de kinderen snel geraakt waren. Door het eten te weigeren toonden ze haar dat ze zich enkel mocht gaan voeden/vullen met dingen die van haar zijn, haar eigen geluk. En dat ze de energie niet moet halen in het steeds gelukkig maken van anderen. Het werd hoogtijd dat deze mama zichzelf eens op de eerste plaats zet!
Zo werkt dit.

Kinderen zijn toners.

Kinderen gaan via gedrag, labels, ziektes aan de ouders/volwassenen tonen wat er niet in stroom zit.
Ze gaan uitdrukken wat er onderdrukt zit.
Door de spiegels te zien en te begrijpen, zal je heel snel ontdekken dat kinderen geen probleem zijn/hebben, maar het “probleem” van de volwassene gaan tonen.
Door in het “probleem” te duiken, en eraan te werken om het op te ruimen, zal je steeds meer in je eigen geluk komen.

Want kinderen willen maar 1 ding! En dat is: Gelukkige ouders.
En daar doen ze echt ALLES voor.
Want hun liefde voor jou is vele malen groter dan de liefde voor zichzelf.

Klinkt dit voor jou anders dan dat je gewoon bent?
Denk jij ook nog steeds dat jij pas gelukkig bent als je kinderen gelukkig zijn?
Wel, draai het maar gerust om!
Jouw kinderen zullen pas gelukkig zijn als jij dat op de eerste plaats bent.