Ik weet het nog alsof het gisteren was…

Als klein meisje in het eerste leerjaar vond ik het altijd op een leuke manier spannend als we een nieuw woord aangeleerd kregen.

Op een dag schreef de meester op het bord: “Jezus”. In al mijn enthousiasme stak ik mijn vinger op, want ik wou dat wel lezen. Mijn naam werd gezegd en ik stond zo fier als een gieter recht en zei vol overtuiging: “Je zus!”. De meester negeerde mij en duidde binnen de minuut een nieuw kind aan om het woord op de juiste manier te lezen. Stilzwijgend ging ik weer zitten op mijn stoel, achter mijn bankje.

Dat moment, ja dat moment staat nog steeds in mijn geheugen gegrift. Ooh wat voelde ik me falen, wat voelde ik mij toen dom. De meester heeft dit nooit zo gezegd,of bedoeld. Niemand trouwens. Het was een gevoel dat ik mezelf had opgelegd. Ik was er diep van binnen volledig van overtuigd dat ik niet voldeed. Ik voldeed niet aan de wensen van mijn meester. Mijn gevoel van het “zeker te weten” liet me op zesjarige leeftijd in de steek. Ik weet nog dat ik toen het liefst van al had willen huilen. Maar ja… niemand huilde in de klas bij een fout. Huilen was taboe. Huilen hoorde niet meer als je al zes jaar bent! Huilen was voor watjes…

Achteraf gezien heb ik van dit moment in het eerste leerjaar, behoorlijk veel last gehad. Bij mijn weten heb ik geen enkele keer meer hardop durven en kunnen lezen, zonder klammige handjes te krijgen. Zonder de bibber in mijn stem te voelen. Zonder bang te zijn om iets fout te lezen. Ik ben 43 jaren later, mezelf ervan bewust geworden dat ik een heel vervelend gevoel krijg als ik genegeerd werd. Dan flitsten de gedachten van iets “fout” gedaan te hebben me door mijn hoofd. Door terug te gaan naar dit moment (het moment in het eerste leerjaar), en opnieuw de emotie van toen te voelen en te beleven ben ik nu voorgoed verlost van mijn angst om iets in grote groep te zeggen, voel ik me niet meer gefaald als iemand mij negeert. Had ik toen op dat moment maar mijn emoties kunnen uiten, in plaats van te onderdrukken, dan had ik er geen jarenlange last van gehad.

Zo werkt dit met emoties. Emoties zijn energie. Emoties zijn goed, ze mogen stromen, ze mogen vrijgelaten worden. Doen we dit niet, dan blijven ze in ons onbewuste zitten. Ze blijven ons hinderen, last bezorgen. Wat ben ik blij dat ik de mogelijkheid heb ontdekt om terug te gaan naar de wortel van dit probleem. Zodat ik de wortel heb kunnen pakken om het probleem volledig op te ruimen.