Het was een doordeweekse dag in de supermarkt…

Een moeder ging snel nog wat boodschappen halen, want ze zou een stoofpotje voor haar gezinnetje maken, maar er ontbraken nog wat ingrediënten.
Onderweg was ze nog gaan tanken, in de auto had ze nog een handsfree telefoontje naar haar moeder gedaan dat ze onderweg van de winkel naar huis, nog snel even de krant kwam halen.
In haar hoofd organiseerde ze het avondritueel. Ze vroeg zich af of ze zou strijken tijdens het sudderen van het stoofpotje of straks als de kinderen in bed lagen.
Ze besloot het tijdens het sudderen te doen, zo kon ze vanavond snel nog een winkellijstje opstellen.

Ondertussen babbelde dochterlief, die vooraan in de winkelkar zat, de oren van haar hoofd.
Haar mond stond geen seconde stil.
Het meisje wilde graag uit de kar en stopte geen seconde met zeuren. Het zeuren werd roepen. Ze wist van geen ophouden.
De moeder werd er zichtbaar geïrriteerd door. Het bleef maar doorgaan, het werd steeds erger.
Hoe meer ze van haar dochter verlangde dat ze rustig werd, hoe drukker het kind werd.
Ten einde raad zette ze het kind uit de winkelkar, in de hoop dat ze op deze manier sneller haar boodschappen kon afwerken, om vervolgens snel even bij haar moeder binnen te gaan, en dan het stoofpotje op het vuur te zetten zodat ze de strijk kon afwerken.

Dochterlief ging demonstratief op de grond liggen. Ze was met geen enkele mogelijkheid recht te krijgen. Ze bleef stokstijf ter plekke op de grond liggen en begon te huilen.
De moeder vroeg wat er aan de hand was en het kind antwoordde jammerend: “Ik ben zo moe mama, ik wil niet meer stappen”
De moeder was ten einde raad, ze voelde allerlei emoties in zich opborrelen. Niks leek te helpen. Roepen, straffen, dreigen, belonen.
Het kind bleef gewoon liggen.

Misschien is dit ook voor jou wel een herkenbare situatie?

Kinderen willen maar één ding!
En dat is een gelukkige mama, een gelukkige papa, een gelukkige leerkracht, gelukkige (belangrijke) volwassenen.

De liefde voor de ouders is groter dan de liefde voor zichzelf. En daarvoor doen kinderen echt ALLES.
Kinderen zijn in staat om haarfijn te voelen wat er in het systeem van de volwassenen geblokkeerd zit, wat er niet in stroom zit.
In het geval van deze moeder is dit “rust”.
Het kind voelt aan dat mama geen rust heeft, mama gunt zichzelf geen seconde rust.
Mama wil de perfecte huisvrouw zijn en benut elke seconde van haar tijd om nuttig bezig te zijn ten voordele van haar gezin.
Door het gebrek aan rust is mama niet volledig gelukkig, ze cijfert zichzelf weg ten koste van haar gezin.

En dochterlief voelt dit en zet dit als een soort van toneelrol voor haar neus neer.
Het meisje babbelt de hele tijd de drukke innerlijke communicatie van mama na.
Ze zwijgt geen seconde en wordt steeds drukker. Hetgeen mama de hele dag ook is.
Het kind hoopt dat mama deze spiegel begrijpt en gaat inzien dat ze veel te druk bezig is.
Maar de moeder begrijpt het gedrag van haar dochter niet. Zij ziet alleen een vervelend en druk kind.
Het irriteert haar omdat ze zelf ook steeds druk moet zijn van zichzelf.

Vervolgens gaat het meisje de oplossing voor mama haar “pijn” tonen.
Ze gaat letterlijk neerliggen, ze beweegt niet meer.
Het kind hoopt dat mama deze oplossing ziet en hetzelfde gaat doen. Want mama kan beter eens gaan liggen en niets meer doen. Zo zal ze zich veel gelukkiger voelen.
Wederom begrijpt mama niet wat haar dochter haar via haar gedrag wil vertellen.

Maar de liefde van het kind voor haar moeder is zo groots, dat ze de “pijn” van haar mama zelf gaat binnenhalen, in de hoop haar hiervan te bevrijden.
Hetgeen absoluut nooit lukt. Met het gevolg dat het kind de drukte van mama helemaal binnen pakt en moeite zal hebben met innerlijke rust.
Kinderen doen dit helemaal zelf, daar heb jij als ouder nooit schuld aan. Het is hun keuze om dat te doen.

Maar zou het niet zoveel beter zijn als we meer zicht kregen in het gedrag van kinderen? Op de boodschap achter het gedrag?

Kinderen hebben geen probleem, maar kinderen tonen een probleem!

Dit meisje is niet druk. Ze toonde de innerlijke onrust van mama. Dit noemen we spiegelen.
Zodra we hier inzicht in krijgen kunnen we kinderen begrijpen in plaats van ze te beoordelen op hun gedrag, of erger nog be-labelen.

Kinderen zijn experten in het tonen van hetgeen er in de ouders niet in stroom zit.

Jouw kinderen vertellen via hun gedrag hoe het met jou gesteld is. Wanneer je hun boodschap begrijpt, zal je zien dat het eigenlijk stuk voor stuk cadeautjes zijn die ze jou komen geven.
Want door met deze boodschapjes met jezelf aan de slag te gaan, word je steeds gelukkiger. Voel je je steeds beter en word je steeds meer je eigen authentieke IK!